जनकपुरधाम उपमहा नगरपालिका वडा नं. २४ बसहिया गाँउदेखि करीब एक किलोमिटर पश्चिम एलानी जग्गामा टहरा बनाएर बस्दै आएका छन बाबा दास । उनी कहाँ जब राहत लिएर एकजना समाजसेवी पुगे तब उनी जोरजोरले भकानिए अर्थात् खुशीको आँसु रोक्न सकेन बाबा दास । उहाँसँग रहेका छोरा सत्यनारायण दासले पनि आँसु रोक्न सकेन । राहत वितरण गर्न गएका व्यक्तिको आँखा पनि डबडबाए ।
गाउँभन्दा टाढा एउटा बाँसको झोपडीमा बाबा दास र उहाँको ४५ वर्षिय छोरा बस्दै आएका छन् । छोरा पनि अपांग रहेको छ । जसोतसो छोरा माँगीचाँगी ल्याएपछि बाबाको चुल्हा जल्ने गरेको उनी बताउँछन् ।
सोमवार विहान करीब ९ बजे समाजसेवी धर्मेन्द्र साह बाबाको झोपडीमा एउटा खाट (चौकी) २५ किलो चावल, पाँच किलो दाल, तेल, नुन, आलु, प्याज, तरकारी सहितको सामाग्री लिएर अचानक बाबा कहाँ पुगेपछि उनी जोरजोरले भकानिए । उनले भने, ‘अहिलेसम्म यस झोपडीमा कोही पनि यति राहत लिएर आएको छैन । जंगलमा सधैं भुईमा सुत्ने आज खाट पनि ल्याई दिएको छ ।’
जहाँ कसैको आँखा पुगेन त्यहाँ समाजसेवी साहले राहत वितरण गरेको हेरेर समाजका केही व्यक्तिहरु पनि निक्कै उत्साहित भएका थिए । बुढो बाबाको छोरा पनि अपांग । बस्तीभन्दा परको ठाउँमा गएर राहत दिएपछि बाबाले मात्र होइन, गाउँका भलभलादमी साहलाई धन्यावाद दिन पुगे ।
बाबा दास बस्ने ठाउँको नाउ भिषागढ हो । त्यहाँ सयौंको संख्यामा विभिन्न रुखहरु रहेको छ । बाबा भन्छन् ‘यो एलानी जग्गा हो । वर्षौदेखि आफू यही बस्दै आएका छौं । सयौं रुख लगाएका छौ्रं ।’
‘भीषागढा भन्ने यहाँ भिक्सको रुखहरु थियो । भीक्सको रुखनिर नागनागिन बस्दथे, अहिलेपनि छ’ बाबा दासले भने, ‘अहिलेपनि यहाँ धेरै सर्पहरु देखिन्छ, कसैलाई केही गर्दैन ।’
यता लकडाउन लम्बिदै जाँदा यस वार्डमा निःशुल्क खानाको व्यवस्था गरिएको थियो । खाना पकाउनका लागि मैले नै आफ्नो मिलबाट निःशुल्क रुपमा जडावन दिन आउँदा बाबाको हालात हेरेर यो राहत लिएको आएको समाजसेवी साह
बताउँछन् ।
कोरोना भाइरस महामारीको कारण विश्व नै प्रभावित बनेको छ । यस्तो अवस्थामा राहत दिनवालाको कमी छैन । तर कमै मान्छे होला जुन बाबा जस्ता व्यक्तिको झोपडीमा राहत लिएको पुग्ने गर्दछ ।
No comments:
Post a Comment