जनकपुर, सिन्धुली टू काठमाडौ

कैलास दास
पहाडको मनोरम दृश्य हेर्न कसलाई मन पर्दैन होला । ठूल्ठूला नदी, पहाड, वन जंगलमा पशुपक्षीका आवाजका साथै शीतल हावा एक क्षिण आनन्द गरौ जस्तो हुन्छ । जनकपुरबाट काठमाडौ कति पटक गएको छु आफै थाहा छैन । तर जापान सरकारको सहयोगमा जनकपुर, सिन्धुली टू काठमाडौ सडक जोखिमपूर्ण भएपनि रमाइलो रहेको सुनेका थिए । त्यति मात्र होइन र ! राजमार्गबाट जनकपुर टू काठमाडौ १२ घण्टामा पु¥याउँछ । तर सिन्धुली टू काठमाडौ बढीमा ४—५ मात्र घण्टा लाग्ने गरेको सुनेका थिए । कम फराकिलो सडक भएपनि जीप कार र मोटरसाइकलका लागि सजिलोबाटोको रुपमा रहेको सिन्धुली टू काठमाडौ हो ।

हाम्रा साथी अकुल प्रसाद साहले भने ‘हामी दुबैलाई काठमाडौ जानुपर्छ । नाइट बसले जाने हो कि सिन्धुली टू काठमाडौ बाटोबाट जिकिर गरे ।’ मैले भने ‘नाइट बसबाट कति पटक गई सकेको छु । यसपाली शोर्ट एण्ड इन्टरटेलमेन्ट गर्दै जाने बाटो रोजौ । सिन्धुलीबाटोबाट जाने हो भने विहानै गाडी समातेपछि मध्यान्हमा हामी काठमाडौ पुग्छौं र कार्यालयका अधिकांश कार्य पनि भई हाल्छ । अकुलले पनि हा..हा...मा सिर हल्याए ।
म मंगलवार विहान भानुचौक र अकुलले जनकपुर ९ बौधीमाई (आफ्नो घर)बाट इलेक्ट्रिक रिक्सा समातेर रामानन्द चौक पुगे । त्यहाँ एउटा टाटा सुमो लागेको थियो । जनकपुर, सिन्धुली टू काठमाडौको भाडा सोध्दा एक व्यक्ति एक हजार पर्ने टिकट काटने व्यक्तिले सुनाए । अचम्भको कुरा थिएन । किनकि राजमार्गबाट पनि एक व्यक्ति सात सय रुपैया लिने गर्छ । दुई हजार रुपिया थमाएर दुई वटा टिकट अकुलले लिए । त्यतिकैमा टिकट काटने स्थलमा दुई जना  व्यक्ति आई पुगे । त्यसमध्ये एउटा फुर्तिलो चेहरा र चंचल दिमागका थिए भने अर्को सुस्त मनस्थितिका । तर अचम्भको कुरो के थियो भने दुईवटामा एउटा महिला र एउटा पुरुष थियो । रंगरुपले हेर्दा कुन महिला र कुन पुरुष हो तत्कालै छुट्याउन कसैलाई पनि गाह्रो हुन्थ्यो । पोशाक पुरुष जस्तै, बाल र स्टाइलमा फरक थिएन । अलिअलि मुखको फ्रेसले छुट्याउन सकिन्थ्यो ।
उहाँको हासिलो मुखले हामीलाई सध्यो ‘कति बजे गाडी खुल्ने छ र कतिबजे हामीलाई काठमाडौ पु¥याउँछ ।’ मैले पनि ‘खोई त्यो त चालकलाई थाहा होला भन्दै जवाफ फर्काए ।’

टाटा सुमोमा १० वटा सिट थियो । चार पछाडि, चारवटा बीचमा र चालक बाहेक दुई वटा अगाडि । म अकुल र ती महिला पुरुषको सिट बीचमै प¥यो । चारैजना मोटो भएकोले काठमाडौ यात्रा कष्टमय महसुस हुन थाल्यो । तर जनकपुरबाट टाटा सुमो खुलेपछि सिन्धुली बाटोमा कष्टमय यात्रा मनोरञ्जनमा परिणत भयो । जिन्स पैन्ट र भेष्ट लगाएकी महिला पहाडका मनोरम दृश्य हेर्न वितिकै उत्साहित र उमंगले उछलिन्थ्यो । ठहाक्क हास्नु, मुसुस्क बोल्नु र वक्षस्थलकै बीचमा चश्मा खोस्नु सबैलाई आफ्नो तर्फ आकर्षित गर्न थाले । कुराकानी गर्दा पक्कै नेपाली बुझिएन । हुनतः हामी विराटनगरको हो भन्थे । तर नेपालीमा कुरा गर्दा उनी जवाफ हिन्दीमा फर्काइन्थ्यो । हामी सबै मनोरञ्जन लिंदै बढ्दै गयो । बाटो हेर्दा एकक्षिण भयभित हुन्थ्यो भने एकैक्षिणमा पहाड, नदी र बीचबीचमा बनाइयोको आकर्षक पार्क जस्तो दृश्य हेरेर रमाइलो गर्दथे ।
बाटो घुमारो भएकोले अकुलको मन पनि घुम्न थाले । कतिपटक उनलाई भोमेन्टिङ्ग पनि भयो । बीचबीचमा गाडी रोकेर घुमफिर गरेपछि हिड्दथे । नदी, पहाडका साथै शीतल हावाको आनन्द उठाउदै काठमाडौ तिर बढ्दै गए । खुरकोटसम्मको घुमाउरो बाटो पार भयो । खुरकोटभन्दा केही मिटर अगाडि बढ्दा एउटा पार्क आयो । हामी सबैले त्यहाँ एकछिन फोटो सेसन गरौ भन्दै चालकलाई आग्रह गरे । चालकले हामी सबैको कुरा मानेर पार्कको साइडमा गाडी रोक्यो ।

केही क्षिणमै क्यामरा, मोवाइलमा सबैले मनोरम दृश्यहरु क्याच गर्न थाले । दृश्यमा आफ्नो तस्वीर कसरी आउने हो उद्देश्यका साथ एकअर्काको सहयोगमा तस्वीर क्याच गर्न थाले । ती महिला पुरुषले अकुललाई क्यामरा थमाएर तस्वीर खिची दिन आग्रह गरे । उहाँको फोटो खिचाउने स्टाइल, कुदफान गर्ने एक्टिभिटी हेरेर प्राकृति सौन्दर्यलाई भुलाएर सबैले उनकै तस्वीर नियाल्न थाले । यहाँसम्मकी एक पटक ती महिलाले टाटा सुमोमा पनि छलांग लगाइन । चालकले महिलाको एक्टिभीटी हेरेर परेशान देखियो ।  उनले हिड् हिड् भन्दै क्राउन थाले । बढी समस्या महिलाकै एक्टिङ्ग हेर्नमा सबैको वित्यो । थोरै दृश्य आफ्नो क्यामरामा क्याच गर्न पाए । चालकले क्राउन थालेपछि सबै आफ्ना आफ्ना स्थानमा बसे । टाटा सुमो पहिला जस्तौ आफ्नोे गाडीको गति बढाएर हिड्न थाले ।

पहाडको बाटो पार भएपछि गाडी चालकले  सडक किनारमा गाडी फेरी रोक्यो । चालकले भने फोटो खिच्नको लागि रोकिएको छैन । खाना खानका लागि रोकिएको हो ।  तपाईहरु खाना खान चाहनुहुन्छ भने खाना खाइहाल्नुस । त्यहाँ ती महिला चुपचाप बसेकी थिइन । मैले सोधे ‘तपाई खाना खान हुन्न ।’ उनले केही भनेन । मेरो बुझाईमा यही रह्यो कि यहाँ सबै नेपाली बोल्ने भाषाभाषी हो । उनलाई नेपाली बोल्न आउँदै थिएन । त्यसैले उनले चुप लागेर बसिन । करीब आधी घण्टा पश्चात् उनले हिन्दीमा भनिन ‘यहाँ का खाना बहुत स्वादिष्ट है । चलो कुछ फोटो खिचे ।’ तर गाडी चालकले तुरुन्त भने ‘अब ढिलो हुन्छ है, छिट्टो गाडीमा बसौ ।’ हामी सबै गाडीमा बसेर काठमाडौ पुगे ।
यात्रा सस्मरण
वयगचलबष्कितपबष्बिकज२नmबष्।िअयm